این تصویر، دنباله‌دار C/2012 S1 معروف به دنباله‌دار ایزون (ISON) را نشان می‌دهد. تلسکوپ فضایی هابل این تصویر را زمانی ثبت کرد که ایزون بیش از ۶۰۰ میلیون کیلومتر با خورشید فاصله داشت. پس از ثبت این تصویر، رنگ کاذب آبی به‌آن اضافه شد تا جزییات بیشتری از آن مشخص شود. بررسی‌های دانشمندان نشان می‌گوید دنباله‌دارها از کهن‌ترین اجرام آسمان هستند و قدمت‌شان به نخستین دوران آفرینش کیهان بازمی‌گردد.
دنباله‌دارها تا وقتی از خورشید دور هستند، توده یخی ساده‌ای هستند که در مدارشان شناورند. آن‌ها در مدارهای بیضی‌شکلِ بلندی حول خورشید می‌گردند. لذا گاهی به خورشید نزدیک می‌شوند و سپس در ادامه مسیرشان به دورترین نقاط منظومه شمسی بازمی‌گردند. وقتی دنباله‌دار به خورشید نزدیک می‌شود، گرمای شدید بادهای خورشیدی مواد یخی هسته را مستقیما از حالت جامد به بخار تبدیل (تصعید) می‌کند. پرتو فرابفنش خورشید، گازهای گریخته از دنباله‌دار را یونیزه می‌کند و در عین حال، ردی از ذرات غبار نیز در پس دنباله‌دار کشیده می‌شود. لذا دنباله‌دارهایی که به خورشید نزدیک می‌شوند معمولا دو دم دارند؛ دمی از جنس پلاسما (گازهای یونیده) و دم دیگری از جنس غبار.
دنباله‌دارها سه جزء اصلی دارند: «هسته منجمد»، «گیسو» و «دم». گیسو، اتمسفری از گاز و غبار است که هسته یخیِ دنباله‌دار را احاطه می‌کند. دم دنباله‌دار نیز رد بلندی از گاز و غبار است که گاهی تا میلیون‌ها کیلومتر در آسمان کشیده می‌شود.
در سال ۲۰۱۳ محققان و اخترشناسان که انتظار دنباله‌دار ایزون را می‌کشیدند، تلسکوپ‌های‌شان را به‌سمت خورشید نشانه رفتند. انتظار می‌رفت که ایزون روز ۲۸ نوامبر آن سال با ورود به ناحیه‌ی تاج خورشیدی، نمایش نجومی خاصی را به نمایش بگذارد. اما وقتی آن لحظه فرارسید، رصدگران چیزی ندیدند. احتمالا ایزون پیش از آن‌که خیلی به خورشید نزدیک شود، تحت تاثیر گرانش شدید خورشید از هم پاشیده بود. دانشمندان سال‌ها کوشیدند تا دریابند برای دنباله‌دار ایزون دقیقا چه اتفاقی افتاد.
۶ مرداد ۱۴۰۱
۰ نظر
